‘De mondiale natuur en het welzijn van ieder mens zijn de belangrijkste grondstoffen voor toekomstige maatschappelijke groei. Openbaar kennis en middelen delen zijn randvoorwaarden. Begin daarmee vooral kleinschalig met elkaar en dichtbij.’ 

Dit is wat we leren van een online groepsgesprek over de toekomst met 12 internationale studenten van de Hotelschool The Hague in Den Haag en Amsterdam.  

 

De Covid-19 pandemie duurt inmiddels al bijna een jaar. Niemand is gespaard gebleven van tegenspoed, zeker deze groep niet. Tegelijk tonen mensen veerkracht door activiteiten te organiseren om anderen te helpen en de samenleving in het algemeen te ondersteunen.

Er is inmiddels een algemeen besef dat het leven niet meer zal terugkeren naar het ‘oude’ normaal. En dus is het relevant om naar de nabije toekomst te kijken, voor jezelf, voor anderen, voor publieke en private organisaties en de gehele samenleving.

Omwille van groei is ieder mens en iedere organisatie van nature in verandering. Maar de uitdagingen waar we nu voor staan vragen een groter perspectief, betrokkenheid en kennis van iedereen. Daarom ging Jan Serraris, docent financiën en stagecoach, in op het voorstel van Coöperatie Univé waar
Jan lid is van de ledenraad, om een groep studenten uit te nodigen om over dit thema in dialoog te gaan met elkaar onder leiding van Jeroen Loeffen.

Wat je direct opvalt is de diversiteit van deze twaalf studenten. Niet alleen acht verschillende nationaliteiten, ze hebben bijna allemaal ook al gewoond in verschillende landen met andere culturen. Het is heel gewoon om twee, drie of meer talen machtig te zijn en op een eigen manier ambitieus gericht op ondernemerschap en  gastvrijheid. Deze school past dus bij ze en andersom.

De pandemie treft ze dubbel. De studie is verplaatst naar online en in de praktijk is nagenoeg het hele werkveld gesloten, waardoor je uiterst inventief moet zijn om je toch te kunnen blijven ontwikkelen. Wanneer je het gevoel over deze periode wil benoemen dan levert dat de volgende woorden op: ‘Alleen, uitdagend, geketend, veerkracht, kansrijk, beheersbaar, ontworteld, geïsoleerd en overweldigend.’

Om een goede basis te leggen onder ons gesprek bevragen we elkaar naar
de persoonlijke betekenis van ‘een gezond en plezierig leven’.
Dat wens je immers in alle omstandigheden jezelf en ieder ander toe.

‘Sociaal actief zijn, contacten hebben, het gevoel ergens bij te horen, een doel hebben en je doelen bereiken, verantwoordelijkheid nemen, kansen verkennen, een positieve geest, vrij en veilig zijn.’

Iemand merkt op; ‘het zijn onbereikbare doelen, die ook zo benoemd en ‘misbruikt’ worden door politici, wereldleiders en bedrijven. Het leidt eigenlijk tot minder kansen dan ooit voor hele bevolkingsgroepen’.

Is dat de enige reden waarom het dan niet lukt? Wat gaat er nog meer mis?
Op deze vragen komt een hele stroom antwoorden los. ‘We hebben grote mondiale problemen als gevolg klimaatverandering, geografie en geopolitiek, oorlog, discriminatie, arbeidsmarkt, sociale druk, massamanipulatie, armoede, over juridisering en meer. Ze dragen allemaal bij aan een verslechtering  van zelfgevoel, persoonlijke motivatie, verkeerde betekenis aan bijvoorbeeld geld, toename van psychische aandoeningen, stoornissen en uitsluiting. Ook al lijkt er nu een mate van saamhorigheid, de praktijk is vooral een enorme ongelijkheid van mensen.’

‘Zeker wij zijn zo gewoon om te vragen naar het gemoed van onze gasten en elkaar. Altijd in een omgeving waar gastvrijheid en service centraal staan. Hoe gaat het met u vandaag? Ongeacht het antwoord gaat het met ons altijd ‘goed’. Maar hoe ver gaat onze vakkundige of mijn persoonlijke verantwoordelijkheid voor de mentale duurzaamheid van anderen?’

Wanneer we het dan toch over dit persoonlijke hebben:

Wat zou je dan zelf en samen met andere kunnen doen om deze tegenspoed te keren?
Al snel wordt duidelijk dat je problemen niet meer op een conventionele manier kunt oplossen. ‘CO2 compensatie afkopen, is een gunst van rijken vragen, maar houdt dus meerdere problemen in stand of vergroot ze alleen maar.  Kun je iets repareren als je zelf moeite hebt om niet te breken?’

‘Begin daarom klein, bij jezelf. Creëer bewustzijn en motivatie voor kleine gebaren die een groot verschil kunnen maken. Door zelf te veranderen kun je mensen om je heen tot voorbeeld zijn. Laat je stem horen, je kunt niet veranderen zonder tegenspraak en van elkaar te willen leren. Blijf aardig en kom op waar je in gelooft en sluit nooit iemand uit.’

Welke randvoorwaarden horen hier dan bij?
‘Waarborg het openbaar delen van kennis en middelen. Hou het vooral klein en overzichtelijk. De mens en de menselijke schaal moet meer centraal staan. Niet de persoonlijke welvaart, maar je welbevinden. En dat lukt altijd beter samen en dichtbij.

Wanneer het financieel gewin niet langer het ultieme doel is, maar het welbevinden van mensen en de natuur weer als belangrijkste grondstoffen gewaardeerd worden, is er weer perspectief op een gezond en plezierig leven voor iedereen. De deelnemers kunnen zich hierin vinden. Het gesprek levert handvatten op. Met hen zal het morgen anders worden.

Jan geeft aan dat HTH in haar leermateriaal ook het belang van de Triple Bottom Line (Profit, People, Planet) benadrukt bij het opstellen van projecten en innovaties voor de langere termijn.

'Zo werkt Univé aan het toekomstbestendig maken van haar Coöperatieve gedachtegoed. Door actief, mensen lokaal te verenigingen en elkaar te leren tegenspoed voorkomen. Niet alles in het leven is verzekerbaar, dan nog is er een Coöperatie van mensen die elkaar willen en kunnen helpen, omdat ze dichtbij en bekend met elkaar zijn. Wederkerigheid wint het dan van alleen financieel gewin. Dat is het toekomstperspectief om zaken voor elkaar te krijgen.'

Het is een bijzonder en intensief gesprek geworden. In een korte tijd zijn deelnemers geprikkeld om bij zichzelf en elkaar te rade te gaan. Op weg om samen wijzer te worden en de toekomst tegemoet te treden.


Klik op het plaatje om alle bijdragen te zien

The conversation was in english, read the english report here >>